Apart eigenlijk hoe je door sommige dingen een parallel kunt trekken.
Al lange tijd wordt er niet meer op onze piano gespeeld en staat die eigenlijk alleen maar te staan. Zo jammer! Automatisch ontstaat dan de vraag ‘wat gaan we er mee doen?’ En wanneer ik dan die vraag hardop stel wordt er prompt op gespeeld en slik ik mijn eigen vraag weer in.
En dan komt het moment waarop de vraag nogmaals gesteld wordt en blijkt dat het tijd is om de piano te laten gaan.
Acties worden op touw gezet:
Vragen aan familie, vrienden, bekenden en in de omgeving.
Vragen aan de oud piano juf.
Anticiperen op een zorginstelling die graag een piano wil en waar we helaas te laat zijn omdat ze er net in zijn voorzien.
Vragen aan de scouting omdat daar net een bandje is begonnen.
Adverteren op Marktplaats. In eerste instantie voor een klein bedrag om daarna zelfs voor niks een nieuw huis te vinden voor. Dit laatste leverde interesse op. Helaas op het moment suprême werd er niet thuis gegeven of kregen we te horen dat de tijd er toch nog niet rijp voor was.
Dus afgelopen week, samen met ‘onze Anne’, begonnen aan de ontmanteling van de piano die, na het schilderen van de woonkamer, al geruime tijd pontificaal in het midden stond. Schroefje voor schroefje, onderdeeltje voor onderdeeltje, verwonderend over hoe enorm ingenieus zo een piano in elkaar zit, alles losgehaald en gescheiden. Af en toe elkaar aankijkend van ‘kunnen we dit wel doen?’ om te voorkomen dat er opeens iets losschiet of dat dat enorme zware metalen ding (verstopt onder het hout) op de grond klapt. In de avond samen met manlief de laatste zaken uit elkaar geschroefd en met behulp van de buurman alles in de tuin gelegd.
Wat een ruimte levert dat op! Had ik dit maar eerder gedaan!!
En ja, daar komt de parallel met mijn werk:
Soms is er tijd nodig om echt DE stap te zetten.
Daarvóór is het misschien moeilijk of spannend of komen er gedachtes die je doen afvragen of het iets is wat je echt wel wil of kan of nodig hebt of welke gedachte dan ook.
En dan is het moment daar, het moment van ‘Nu is het tijd om … !’
Wanneer je daar dan mee aan de slag gaat zal er verwondering, pijn, verdriet, warmte, plezier, (h-)erkenning en nog veel meer zijn. Om aan het einde te kunnen zeggen: ‘Dat geeft ruimte! Ik heb het een plekje kunnen geven, ik weet nu hoe ik het kan doen, ik weet nu hoe ik het wil, ik weet nu hoe het bij mij in elkaar zit, ik weet nu …’ Kortom: had ik het maar eerder gedaan!!
Waarschijnlijk zal er iemand zijn die tijdens het lezen denkt: “Wat jammer, had ik het maar geweten van die piano!” Helaas, ik moet je teleurstellen.
ENNNN ….
Waarschijnlijk is er ook iemand die zijn/haar eigen parallel trekt en denkt: “Nu is het tijd om …! In dat geval, wees WELKOM bij Berb Darley Coaching
Warme groet,
Berb
