Ik probeer minimaal 3 keer per week hard te lopen. Soms gaat het super lekker, soms uitermate slecht, soms zit je jezelf in de weg* en soms ….? “Soms” dat was vandaag!
Vandaag heb ik namelijk gedaan aan:
* blinde mannetje spelen (enorme mist),
* plassen slalom (wat waren het er veel),
* plassen horde (ik kon nog net niet dippen),
* boompje verwisselen (wanneer het pad niet begaanbaar was),
* glijden (over weliswaar goed uitziende ondergrond echter die laag eronder),
* spoorzoeken (al die afdrukken op de grond deden mijn indianen bloed harder stromen),
* rara wat zie ik (in de mist zie je hele ander figuren),
* rara wat hoor ik (sommige geluiden klinken opeens heel anders of is het mijn geweten?),
* bergbeklimmen (er is 1 “bergje” op mijn loop),
* Tarzan imiteren (hangend aan takken plassen ontweken) en als kers op de taart
* “Wortel tekkel” (ben ik blij dat ik mijn lange tight aan had, nu waarschijnlijk alleen een blauwe knie).
Al met al ben vandaag dus snel, langzaam, voorzichtig, enthousiast, knielend en stilstaand gegaan. En door het stilstaan mag ik vandaag ook een trede hoger omdat ik iemand de weg heb mogen wijzen die verdwaald was. En dat allemaal op de Hoorneboegse heide en in het Loosdrechtse bos.
Was dit wat ik voor ogen had bij het begin van mijn hardlopen? Absoluut niet!
Ben ik tevreden over mijn over mijn resultaat, kijkende naar de kilometers en de minuten? Nee!
Bracht het me in een mineur stemming? Eventjes!
Tot dat ik me realiseerde dat je ook anders naar dingen kunt kijken, want:
* Hoe gaaf is het om in de mist te lopen?! Je lijkt net te zweven!
* Met mijn slalom en horde actie heb ik weer eens andere spieren getraind!
* Tussen de bomen door rennen heeft mijn behendigheid en alertheid aangewakkerd.
* Het glijden heeft weer even mijn evenwichtsorgaan getest.
* Ik moet toch weer eens de boekjes in om het verschil in voet/pootafdrukken te kunnen zien.
* Mijn fantasie door het anders interpreteren van dat wat ik zag en hoorde heeft haar eigen loop mogen gaan.
* Het met constant tempo een bergje op- en afrennen geeft altijd een kik.
* Mezelf Tarzan wanend versteld staan van de sterkte van takken, hoe heerlijk!
* Hoe de klap van het vallen, de bijbehorende schrik en alles wat er op dat moment door je hoofd gaat symbool kan
staan voor vallen, opstaan en doorgaan.
Soms is dit alles natuurlijk minder makkelijk en kan het afhangen van het onderwerp. Soms is het spreekwoordelijke ‘nachtje erover slapen’ voldoende zijn en soms ook niet! Dan is het fijn om van gedachte te wisselen, uit te zoeken wat dit gevoel geeft en te kijken waar dit vandaan komt. Om daarna stapje voor stapje weer en anders door te gaan.
Maakt dit wat in je los? Komt er wat boven? Zit er al een tijd wat in de knoop? Heb je behoefte aan een gesprek? Neem dan contact op en mail naar info@berbdarleycoaching.nl Je kunt me ook vinden via www.berbdarleycoaching.nl. Samen gaan we dan opzoek en aan de slag met die “andere kijk”.
Warme groet,
Berb
*wordt vervolgd
